"ในหลวงอย่าทิ้งประชาชน"
陛下、国民を見捨てないで
มีบางคนตะโกน บอกพ่อวันนั้น
その日、誰かが父にそう叫んだ
ผ่านมาแล้ว สองหมื่นห้าพันกว่าวัน
その日から二万五千日あまりの日が経ち
นับจากวันนั้น ท่านไม่เคยทิ้งคนไทย
その日から陛下はタイ人を見捨てることはなかった
เสียงเล็กๆ ของประชาชน
国民の小さな声は
สำหรับใครหลายคน คงไม่มีความหมาย
多くの人にとって、意味のないものだったかもしれない
แต่ใครกันที่ได้ยิน แต่ใครกันที่เข้าใจ
でも、それを聞いてくれたのは誰？それを理解してくれたのは誰？
คิดถึงพ่อทีไร ก็ตื้นตันใจทุกที
父のことを思うと、いつも胸が熱くなる
อยากรู้ บ้างไหมว่าทำไม
知りたいかい？なぜ、
พ่อมีเหตุผลใด ที่ต้องเหนื่อยขนาดนี้
どんな理由で父がこんなに苦労しなければならないのかを
ลองถาม หัวใจดูสักที
一度、自分の心に聞いてごらん
แล้วเราจะรู้ดี ว่าคำตอบคืออะไร
そうすれば答えは何なのかよく分かるはずだ
นอกจากคำคำนี้ ก็ไม่มีคำไหน
この言葉のほかに、言葉はない
ในหลวง รักและห่วงประชาชน
陛下は国民を愛し、案じているのだ
70 ปี พ่อไม่เคยทิ้งประชาชน
７０年の間、父は国民を見捨てることはなかった
70 ปี ที่พ่อทำงานมานานหนักหนา
７０年の長きにわたり、父は働き続けてこられた
70 ปี ที่ลูกสำนึกตลอดมา
７０年の間、私たちはずっと父のことを想っている
เป็นบุญหนักหนา ที่ได้เกิดมาเป็นคนไทย
タイ人に生まれてきたことはとても幸運なことだ
รักที่มีให้พ่อ มากมายขนาดไหน
父への愛がどれほど深くても
ก็ไม่ถึงเสี้ยวหนึ่ง ที่พ่อรักเรา
父の私たちへの愛の一片にも満たない